ذکـر عُـلـوّ عـالـی اعـلا بُـوَد عـلـی            وجـه خـدای والـی والا بُـوَد عـلــی

بیـش از همه شناسد اگر راه آسمان            زیبـاتـرین نـشـانه ز بالا بُـوَد عـلی

با آن همه کمال و مقام از خدای عشق            زخـمی طعـن مردم دنـیا بُـوَد عـلی

در کوفه و مدینه کسی یاریش نکرد            سـردار بی‌سـپـاه و تـوانا بُـوَد عـلی

تنها کسی که یاری او کرده فاطمه ست            از بس غریب و وارث طاها بُوَد علی

از چاه کوفه حال غریبی او بپـرس            تا گویدت چگونه به نجـوا بُوَد علی

صدها سلام او که جوابی به خود ندید            بوده نشان این که چه تنها بُوَد علی

فُزت و ربّ او ز رهایی نشانه داشت            یعنی که سوی جنّت اعلی بُوَد علی

قلبش مدینه بود و سرش زخم کوفه دید            یعنی که کشتۀ غـم آن جا بُـوَد علی

بر قلب من که ذکر علی نقش بسته است            تنهـا صدای سیـنـۀ شـیـدا بُـوَد علی

گر سینه را شکافی و قلبم کنی نظر            با هر تـپـش نـدای دل ما بُـوَد عـلی